درنيمه رمضان سال دوم يا سوم هجری ستاره ای ديگر در آسمان امامت و ولايت بدرخشيد و با نور خود جهان را منور ساخت. پس از تولد، حضرت فاطمه عليها السلام او را برای نام گذاری خدمت امير المؤمنين عليه السلام آورد، آن حضرت فرمود: من در نام گذاری او بر رسول خدا پيشی نمی گيرم. پس او را به نزد رسول الله صلی الله عليه و آله آوردند، ايشان فرمودند: من در نام گذاری او برخداوند عزوجل پيشی نمی گيرم. در اين هنگام خداوند به جبرئيل فرمود: محمد صلی الله عليه و آله صاحب فرزندی شده، فرود ای و به او سلام برسان و تبريك بگو و بگو كه علی عليه السلام نسبت به تو به منزله هارون نسبت به موسی عليه السلام است، پس نام فرزند هارون را بر او بگذار. جبرئيل فرود آمد و پس از ابلاغ سلام و تبريك، عرض كرد: خداوند به تو امر كرده كه نام فرزند هارون را بر او بگذاری. حضرت صلی الله عليه و آله فرمود: نام او چه بوده است؟ عرض كرد: «شبر». حضرت فرمود: زبان ما عربی است. جبرئيل عرض كرد: پس نام او را «حسن » بگذار، و پيامبر صلی الله عليه و آله نيز چنين كرد.
كنيه ايشان ابو محمد» است و برخی از القابشان عبارتند از: «سيد، مجتبي، سبط، الامين، الحجة، البر، التقي، الزكی و الزاهد».
ايشان هفت سال و اندی از دوران كودكی خويش را در دامان شريف رسول خدا صلی الله عليه و آله سپری كردند و پس از آن 30 سال ياوری صديق برای پدر گرامی خويش بودند و پس از شهادت امير مؤمنان عليه السلام 10 سال عهده دار امامت شيعيان گرديدند.
سرانجام معاويه - لعنة الله عليه - با فريفتن «جعده »، همسر آن حضرت و اعطای صدهزار درهم و وعده ازدواج با فرزند خود يزيد، امام عليه السلام را مسموم ساخت وايشان پس از 40 روز بيماری در آخر صفر سال 50 هجری مظلومانه به شهادت رسيدند.